Vorige keer ging het over jou als X-factor in een gesprekssituatie en dus ook over aandacht besteden aan hoe je dingen formuleert. Hoe laat je jezelf zien, hoe treedt je mensen tegemoet. In het CCSS model voor constructief communiceren, ligt dat het meest dicht aan tegen elementen als empathie en hoffelijkheid.

Vaak horen we van mensen dat ze daar eigenlijk best meer aandacht aan zouden willen besteden en ook best begrijpen hoe belangrijk dat is, maar dat ze tegelijk toch op een bepaalde manier ook bang zijn om mensen in iedere situatie heel voorkomend en inlevend tegemoet te treden. Bang dat ze in een gesprek over lastige onderwerpen dan misschien niet serieus genoeg genomen worden en dat je daardoor je doelen in zo’n gesprek niet gaat bereiken. Misschien zelfs wel een angst dat er al te gemakkelijk over je heen gelopen wordt.

Welbeschouwd is dat niet waar en is zo’n angst ongegrond. Maar tegelijk zijn die gedachtes ook best begrijpelijk, want in de praktijk gebeurt het best vaak dat je je doelen niet haalt en ook dat je daarna het idee hebt dat je het allemaal misschien niet ‘stevig genoeg hebt neergezet’.

Het is echter een misvatting dat het ermee te maken zou hebben dat je ’te aardig bent geweest’ of te veel inlevend. Het heeft er meestal simpelweg mee te maken dat je je doelstellingen voor jezelf niet stevig genoeg had geformuleerd. Misschien niet genoeg op hun redelijkheid doordacht. In elk geval niet genoeg om er ook in lastige omstandigheden of met wat tegengas gewoon aan vast te blijven houden.

Dáárom propageren wij gespreksvoorbereiding volgens het CCSS-model dat zes elementen noemt als samen nodig voor een goed resultaat. Op de website en in vlog 2 van een week of wat geleden vind je er meer over. Dat model gaat niet alleen uit van inlevend en voorkomend zijn, maar gaat uit van zes elementen. Een van die elementen is ‘doel’. Wat is mijn doel? Is het haalbaar? Niet te groot voor ineens of in één gesprek? Heb ik speelruimte? Is er een alternatief voor als het niet bereikbaar is?

En daarna, dan hou je je daaraan vast. Je bent daar niet alleen voor een goed gespreksklimaat en om vriendelijk, inlevend en begrijpend te zijn…. Je hebt een doel, dat je glashelder voor ogen staat en dat je niet uit het oog verliest. De mindset is: ‘vergis je niet: ik kan nóg zo begrijpend zijn en het is me heel veel waard om in goede harmonie tot elkaar te komen, maar er is ook een doelstelling die heel belangrijk voor me is en waar we het over moeten hebben.’

Nou denk je misschien: is het zo simpel? Het enkele feit dat ik me daar bewust van ben, dat helpt? Ja! Niet alleen kan de mindset waarmee je een gesprek in gaat van doorslaggevend belang zijn, ook de voorbereiding zelf is cruciaal. Die maakt dat je vooraf weet: wat ik als doel heb is oké! Het is gerechtvaardigd. Onvoorbereid overkomt het mensen namelijk zo vaak dat ze bij tegengas van de wijs worden gebracht, dan pas gaan denken: ‘ehmmm, ja, zie ik het wel goed? Is het wel terecht dat ik….’ En vervolgens durf je niet door te pakken. Om dan later denken: ‘Ik ben te aardig geweest.’ Nee, dat is het niet. Je was niet goed genoeg voorbereid. Niet vastbesloten genoeg. Want te vriendelijk, te inlevend…., dat ben je niet snel.

Dus, zoals de vorige keer al gezegd: CCSS biedt een structuur die je houvast geeft in gesprekssituaties waarin je iets moet bereiken dat niet vanzelf gaat. Zes basiselementen om in de gaten te houden. Het blijkt dat je als mens in je hoofd vijf tot negen dingen tegelijk aankan. Vijf op een slechte dag en negen op een goede. Dus dan moet zes aandachtspunten vasthouden op een gemiddelde dag voor ons allemaal haalbaar zijn.

Daarom, als ik het moet zeggen… om te beginnen…voor het beste resultaat: wees aardig en inlevend en hou tegelijk vast aan een vooraf goed doordachte doelstellingen.